Мой Волковыск воссел на троне Шведских гор
И, словно царь, накинул мантию лесную.
Прожил века. О нём в народе с давних пор
Легенды, сказки и преданья существуют.
Там, за загадочной туманной пеленой,
В лесах дремучих безнадёжно волки выли.
А люди слышали щемящий сердце вой
И «Волковыск» названье граду подарили.
Там Волок с Висеком, с палицами в руках,
Творили зло, и от Забейки поплатились.
А на размытых Волковыей берегах
Селились люди. Ели, пили, веселились.
И город рос, как будто вечно был храним
Тем белым волком, с полотна глядевшим гордо.
И руки радуг простирались, словно нимб,
Благословляя сей цветущей жизни город.
Хранили пращуры покой своих семей,
Не зная равных ни в уменьи, ни в отваге.
Оставив плуг, забыв про убранство полей,
В жестокий бой рвались славяне и ятвяги.
И будет вечно над Грюнвальдом трепетать
Тот громогласный клич хоругви Волковысской,
Что крестоносцев обезумевшую рать
Секла, топтала в торжестве победы близкой.
Уж много лет стоит, как памятник времён,
Музей войны с Наполеоновской громадой.
И помним мы, как остудил Багратион
Пыл корсиканский русских пушек канонадой.
И мы склоняем низко головы, скорбя:
Нельзя ведь вспомнить без большой душевной боли
О том, как в рвении сердец забыв себя,
Дралось с фашистом волковысское подполье…
В горниле времени расплавлены века,
И перед нами обнажилась суть событий:
Кидала в стороны тебя судьбы река,
А ты сумел из всех штормов с победой выйти.
Тысячелетней славой полнится твой взор,
И я горжусь, что здесь живу и существую:
Мой Волковыск воссел на троне Шведских гор
И словно царь, накинул мантию лесную.
Виталий Бисюков
|
Мой любы горад! Малая радзіма!
Табе прысвячаю я вершы свае.
Куток непаўторны любімай краіны,
Мой лёс прывядзе мяне зноў да цябе.
І зноў я сустрэну блакітныя вочы,
Усмешку павольнай і ціхай ракі,
Завеі зімы і летнія ночы,
Дзяцінства з сябрамі рука да рукі.
Маленькія вуліцы зноў сустракаю,
Крык птушак у небе, шаптанне бяроз.
Хто горад не любіць – нічога не мае,
За гэтых людзей мне балюча да слёз.
Я помню гісторыю роднага краю,
Дзядоў нашых подзвіг у нашчадкаў імя.
Цяпер блакіт мірны ўсіх шчыра вітае,
А жаўранкі ў небе спяваюць з рання.
Дзяцінства майго плывуць успаміны,
А смутак у вачах адлюструе рака.
Ніколі, ніколі цябе не пакіну,
Мой горад, на гербе з выявай ваўка!
Адна Ваўкавыя і Шведская горка,
Няма ім падобных у свеце ўсім.
Мой горад, цябе пакідаць так нялёгка,
Але ж шлях жыцця мой няпросты зусім.
Я ў марах убачу родныя выявы,
Пачую радзімы маёй галасы.
Для шчасця зусім не патрэбна нам слава,
У душы ваўкавыскай навек я і ты.
Прысяду на лаўку, заплюшчыўшы вочы,
І думкі імкнуцца ўсе ў адзін шлях.
Чаго ж я баюся, што сэрца клакоча?
Напэўна, хачу, каб на век было так:
Каб сонца цяпла свайго не шкадавала,
І кожнай вясной зацвіталі сады,
Каб край непаўторны, наш край ваўкавыскі,
Надоўга сваю захаваў прыгажосць.
Каб той, хто далёка, і тыя, хто блізка,
Заўсёды вярнуцца маглі ў маладосць.
Кот Анастасія Віктараўна. САШ №7 г.Ваўкавыска
|
